Tubulo putas dicere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Duo Reges: constructio interrete. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Eam stabilem appellas.: Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.
Non semper, inquam;: Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;
An nisi populari fama?: Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?
Quid Zeno?: Ut pulsi recurrant?

Erit enim mecum, si tecum erit.
Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum.
Quid Zeno?
Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?
Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.
Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus.

Quae si a vobis talia dicerentur, qualibus Caius Marius uti poterat, ut expulsus, egens, in palude demersus tropaeorum recordatione levaret dolorem suum, audirem et plane probarem.

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Ego vero isti, inquam, permitto. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

Cognitis autem rerum finibus, cum intellegitur, quid sit et
bonorum extremum et malorum, inventa vitae via est
conformatioque omnium officiorum, cum quaeritur, quo quodque
referatur;

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?
Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum.
At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.